BAISUKAN nangitu, Alan dikiau Pa Suryanto baduduaan di ruangan sidin. Inya hudah manangguh, nangini musti ada hubungannya lawan gawiannya. Lamun angkuhnya kaina tapaksa di-PHK jua, inya pasrah haja. Urang hidup musti ada masalah, samunyaan gawian musti ada jua risiko-nya. Kadada kuini nang kada bapira, kadada urang nang hidupnya mulus-mulus haja.

Hudah parak sabulanan nangini Alan pina gagaringan haja. Jangan handak survei ka hutan, bagawi di kantur haja inya hudah kadapati karuan masuk lagi. Hudah dua kali Alan masuk rumah sakit, tagal bubuhan duktur wan parawatnya mamadahakan lamun di awaknya kadada panyakit sahama-hama. “Secara medis,” jar duktur nang mamariksa inya, “Anda tidak bermasalah. Jadi, mohon maaf, kami tidak bisa menolong dengan teknologi pengobatan yang ada.”

Suwah jua Alan mandatangi urang pintar di Kapuas, sidin mamadahakan lamun inya sabujurnya kana wisa haja. Tagal, jar sidin pulang, panyakit nangini bisa mambahayaakan jua. Puting pamandiran sidin nangini nang maulah hatinya asa hara. Napalagi, matan lagi kakanakan bahari, Alan saurang hudah rancak jua mandangar habar urang nang mati kana wisa.

Lamun bubuhan duktur hudah manyarah, baarti inya musti batatamba kampung haja.

“Begini, Pak Maulana,” ujar Pa Suryanto mambuka pamandiran. “Kemarin saya sudah coba bicarakan masalah Saudara dengan pihak Dewan Komisaris perusahaan kita. Jadi, intinya adalah….”

“Aa… apa ulun ni cagar di-PHK, Pa?” jar Alan bunyi gugup.

“Oh… nggak, Pak. Bukan begitu. Kami tidak berpikir sejauh itu.”

“Alhamdulillah…. Limbah pang nang kaya apa, Pa Yanto?”

“Pokoknya Saudara tenang saja. Intinya begini. Untuk sementara waktu, mulai bulan depan Saudara akan dipindahtugaskan ke bagian administrasi. Sebagai staf-nya Ibu Herlena. Saya pikir ini keputusan yang cukup bijak. Di samping sangat membantu untuk pemulihan kesehatan Saudara, ini juga ada kaitannya dengan penyesuaian kompetensi akademis Saudara. Bukankah Pak Maulana lulusan SMEA?”

“Uh, inggih. Bujur, Pa Yanto. Ulun lulusan Tata Niaga. Tagal nang kaya apa lah, ulun ni hudah lawas kada tadarasi lagi ilmu tata niaga nangitu.”

“Hmm, saya kira nggak masalah, Pak Maulana. Di mana ada kemauan, di situ ada jalan. Bukankah begitu?”

“Inggih, Pa. Inggih. Ulun paham.”

“Nah, jadi asalkan Saudara ada kemauan untuk belajar lagi, semua pasti beres. Nanti Bu Herlena juga saya minta untuk membimbing Saudara.”

Mandangar pamandiran Pa Suryanto nang bunyi saraba gampang nangitu, balalu Alan asa lapang pahinakan. Tagal, kada saapa Alan marasaakan awaknya asa ubah. Ruangan full AC nangitu pinanya liwar lakas maulah awaknya nang paguni gagaringan jadi manggigil kadinginan.

* * *

TAPALINGUR gulunya lantaran bahimat cangang ampah ka sakulahan TK nang ada di pinggir kartak nangitu. Asa iya asa kada, Alan paguni kada yakin lawan panjanaknya nang sakilasan tadi. Kaputingannya baduhara inya babulik. Limbah maandak sapida muturnya di pinggir kartak, balalu inya bajalan ka halaman TK nangitu. Sakilas Alan sawat taitihi papan ngarannya, TK KAMBANG KULAMPAT.

“Assalamu’alaikum,” jarnya mambari salam.

“Wa’alaikum salam. Hadangi satumat, Pa’lah.”

Tagal, limbah ada sahutan nangitu asa lawas jua Alan batajukan di muhara lawang kadada jua urang nang mangaluari. Kakanakan bunyi galu. Ada nang banyanyi sambil baampikan, ada jua nang bunyi mahapal du’a handak makan. Saku urangnya lagi hauran sabarataan, jar hati Alan mangingira. Tagal, pahin inya handak babulik ka kartak ada saikung Bu Guru nang bakaluar.

“Aa… maap, Pa’lah. Pian ni mancarii siapa yu?”

“Ulun Maulana, Bu,” jar Alan sambil manyurung tangan. “Ulun minta maap jua kalu hudah mangganggu gawian pian. Maksud ulun datang ka sia ti handak mamustiakan haja. Tadi rahatan ulun lalu, asa iya asa kada, ulun sawat tajanaki ada kawal ulun. Kaluai inya umpat maajar di TK sia jua.”

“Uu… damintukah. Ngaran sidin siapa yu, Pa?”

“Ibu Hasnah, Bu-ai. Adalah kikira di sia, Bu?”

“Bu Hasnah?” Bu Guru nangitu pina maiingatakan. Matanya kijip-kijip cangang ka atas, nang kaya urang lagi marikin kasau. “U-u-u-u-u-uh…, ajinai Bu Siti nih nang dicarii. Hadangi ja pian dulu, Pa lah.”

“Nah, ii… iya, Bu. Ngarannya Siti Hasnah,” Alan hancap manyahuti.

Balalu Bu Guru nangitu balajan, masuk ka kalas di subalah sidin. Kada lawas sidin mancungul pulang lawan saikung guru nang lain.

Limbah hudah taparak bahadapan, Alan asa kada bajajak di tanah lagi. Kada tasalah lagi, jarnya dalam hati. Inya paguni haja pina kadada ubahnya nang kaya bahari jua.

“Ai, Ka Alan? Pian…?!”

Hasnah kada kawa baucap lagi. Suaranya asa tajarat di rakungan. Limbah hudah liwar nyata maitihi lawan mata kupalanya saurang muha lalakian nang salawas nangini dicariinya, lalakian nang siang-malam diganangnya tarus, Hasnah tagana batajukan nang kaya urang kana hipnutis. Matanya haja nang pina bulat kada sing kijipan manjanaki muha Alan. Wayahitu ti, jakanya kada supan lawan Bu Misnawati, kupala sakulahnya saurang, handak banar rasanya inya langsung maragap awak lalakian nang wayahini ada di hadapannya.

Damintu jua si Alan, jaka pariannya wayahitu ti inya baduduaan haja, hudah musti pang inya kada sanggup lagi manahani mun kada saitu-saini mamaguti awak bibinian nang hudah labih malima tahun nangini dicari-carinya. Bibinian nang salawas nangini tatarusan diganang dikariaunya. Tagal, nang ngarannya di situ ti ada urang lain, tapaksaai inya badudua manahani dandaman nang hudah asa bakaliwaran.

“Nang kaya habar ikam, Bu Siti?” jar Alan bunyi canggung lantaran tumatan bahari inya kada suwah mangiau Hasnah lawan sambatan “Bu Siti”. Tagal, Alan musti manyasuaiakan lawan kaadaan Hasnah wayahini

Hasnah mangulum lihum haja. Inya paguni batajukan nang kaya patung, pina manga manjanaki lalakian kurus pancau di hadapannya. Umai, mahatinya, gagahnya Ka Alan wayahini. Bapakaian pina dinis banar. Basapatu mangkilat nang kaya hanyar disamir. Rambut simpun, gundai mili nang kaya bubuhan bintang iklan. Di gulunya bagantung dasi ha pulang. Asa kapingin inya manjapai, handak malilit-lilitakan di jarijinya jakanya kada supan. Jadi nangapa alah Ka Alan wayahini. Saku inya hudah jadi urang badahi. Saku inya hudah jadi urang bajabatan.

Siang nangitu ti, ada mun bangsa satangah jam Alan wan Hasnah batajukan haja kada sing bunyian di muhara lawang sakulahan. Badudua hinip kada sing pandiran lagi. Badudua kilip-kilipan haja bacacangan malapas dandaman. Iyaam, dasar nasib lagi turui, parnining pulang Bu Misnawati tuti kada paham-paham jua maninggalakan.

“Hasnah, ih, Bu Siti, aku paramisi dulu lah. Insha Allah isuk-isuk ari kita batamuan pulang,” jar Alan sambil mangantii lawan kijipan mata.

Hasnah handak manakuni, “Pian bulik ka mana, Ka Alan?”, tagal sakali pulang suaranya asa tajarat di rakungan. Inya unggut angui haja. Kadada suara nang kawa dikaluarakan. Hampai sapida mutur Alan hilang di palingkungan, matanya paguni haja pina manga nang kaya urang kapulingaan. Hasnah asa manyasal, liwar banyak sabujurnya tatakunan nang handak diucapakannya, tagal kanapa jua bibirnya wayahitu ti asa barikit nang kaya takunci.@