ARI hudah parak magrib wayah Alan turun pada mutur taksi di subarang langgar Imaduddin. Limbah nangitu inya bajalan batis haja saparundutan lawan anak-bininya. Tagal, tumatan masuk ka muhara Taluk Yakin tadi lacit ka parak rumah kuitannya, hati Alan asa mawah haja. Kadada taliat ada urang pina rami takumpulan nang kaya wayah kamatian abahnya bahari. Damintu jua di halaman rumahnya, sama pina ranai-ranai haja.

Lamun ada jua urang baampat balima, nangitu urang nang handak sumbahyang di langgar nang kabalujuran andaknya kada jauh pada rumah umanya. Kaya nang masi jua. Kadada taliat tanda-tanda nang pina ganjil. Ai, jangan-jangan Mama ni dibawa ka rumah kaka di subarang, damintu inya mangingira. Tagal, hatinya baharap mumudahan kadapapa.

“Assalamu’alaikum…,” jar Alan mambari salam.

Kadada tadangar ada urangnya. Limbah talu kali inya bakiau mambari salam hanyar tadangar ada bunyi talapak batis urang balingkang sambil manyahuti salam matan di dalam rumah. Limbah lawang dibuka, sakalinya Sa’adah nang mangaluari. Pina takajut muhanya.

“Iihhh…, hudah datangankah buhan pian?”

Hancap Sa‘adah turun manyampuk ka halaman. Diciumnya tangan Alan wan Siti, dipagutinya Ratna wan Rahman bagantian. Kikiliran banyu matanya lantaran kada kawa lagi manahani asa dandamannya nang hudah bakaliwaran.

Tumatan Ratna wan Rahman diranakakan hampai hudah ganalan kaya damini kada suwah Sa’adah maliat batang hidung anak kamanakannya nang badua nangini. Damintu jua lawan Siti, bangsa saminggu limbah dikawinakan bahari kada suwah lagi inya batamu lawan kaka iparnya nangini.

“Mama nang kaya apa, Dah?” Alan batakun pina kada sabar.

“Adaai, Ka’ai. Tuh sidin lagi di padapuran. Hudah satadian mahadangi pian. Hudah samingguan nangini sidin tatarusan mangganang bubuhan pian haja. Ayuha, lakasi kita naikan.”

“Sidin kadapapa kalu, Dah?” sakali pulang Alan maanyaki lantaran hatinya paguni asa kada nyaman.

Sa’adah bauntuk haja sambil lihum. Limbah nangitu si Rahman dikiliknya sambil mambawaakan sabuting tas nang tahalus, balalu inya naik ka rumah badahulu. Sa’adah langsung haja mangalunyur ka padapuran. Alan, Siti, wan Ratna mambuntil di balakang.

Kada dikikira, limbah Alan wan anak-bininya hudah lacit ka padapuran, sakalinya di situ ti hudah takumpul kuitan wan mintuha bibiniannya nang di Barikin. Nang kaya dikumandu, saitu-saini Alan wan Siti balalu asing-asingnya balukup maragap kuitan saurang. Alan mamaguti umanya, Siti mamaguti umanya jua. Bapagutan sing pisitan nang kaya kada hakun malapasakan lagi.

“Ma, ulun minta ampun, Ma’ai. Ulun banyak-banyak minta ridha lawan pian,” ujar Alan sambil kikiliran.

“Ma, ampuni ulun, Ma’lah. Ampuni ulun…,” ujar Siti sambil isak-isak basisigan. Limbah nangitu inya kada kawa baucap lagi.

Sa’adah tagana, Ratna wan Rahman hinip jua batajukan kada sing bunyian. Asa harung hatinya manjanaki anak wan kuitan bapagutan sambil manangisan. Kaputingannya, limbah kada kawa manahani lagi dada nang asa manyasak, sabarataan nang ada di padapuran taumpat manangisan.

Limbah nangitu, giliran Ratna wan Rahman pulang nang dirauh paniniannya bagagantian. Pina kada puas-puasnya, badudua bahimat dipaguti dicium-cium sidin. Nang cucu badudua ranai haja, pina galianan diciumi paniniannya.

Lawas hanyar kawa ranai. Batatangah jam sabarataan paguni pina basisigan haja.

Limbah pahinakan hudah asa ranai, balalu pulang asing-asingnya bacacangan. Asing-asingnya takurihingan. Umanya Alan asa himung banar manjanaki anak-cucu sidin nang bagana di Kintap nangitu hudah tagarumut sabarataan. Damintu jua umanya Siti, kada kawa dikisahakan lagi nang kaya apa himungnya hati sidin maliat anak-cucu hudah takumpulan.

“Ma,” ujar Alan handak manahapi hatinya nang paguni asa panasaran. “Ujar pang pian garing? Bujurankah?”

Umanya lihum haja sambil maningau ka muha Sa’adah. Maliat nang uma cangang ka inya, Sa’adah paham jua.