CAHAYA matahari hudah pina kadapati kaliatan lagi. Sasar jauh inya bajalan ari sasar pina mangadap. Sakulingan pina kabut haja. Hutan nang dimasukinya sasain ka dalam sasain balabat. Rapun kayu nang ditamuinya ganal-ganal kada sakira. Akar sulur rapun kariwaya juntai-juntaian mambari marma. Nangini bujur-bujur hutanan danglu nang kada suwah dijamah manusia. Balalu Alan taganang lawan labatnya rimba tropical rain forest nang rancak diliatnya di pilim-pilim Hollyworld nang kaya Jurrasic Park, Kingkong, atawa Anaconda.
“Pa Tumai, Pa Toni, Pa Irwan, buhan ikam di mana…?!”
Hudah sadang nyaringnya inya bakuciak, hudah ampat-lima kali inya bakiau, tatap jua kadada sasahutannya. Alan kada ingat lagi nang kaya apa tadi maka inya hampai tapisah pada kakawalannya. Ari satadian pina baribisan haja. Hawa asa sasain dingin. Diitihinya jam di tangan, hudah liwat pukul anam. Satumat lagi bakalan malam. Alan mulai asa takutan. Murinjing bulu awaknya. Parutnya asa bahalus. Asa kanting nang kaya dijarat. Sakulilingan hutan pina barawa-rawa haja. Pacangan guring di mana inya malam damini?
“Pa Tumai, Pa Toni, Pa Irwan, buhan ikam di mana?!”
Sakali pulang Alan bakuciak mangiau kakawalannya, tagal tatap jua saikung-ikung kadada nang manyahutinya.
Hatinya sasain asa kacut. Awak hudah uyuh, lintuhut asa lamah kuhai limbah bajalan saharianan. Balalu inya tapikir handak babulik haja, kalu-kalu anak buahnya nang batalu nangitu hudah mahadangi inya di pinggir sungai. Tagal, kada barapa lingkangan inya babulik, talinganya mandangar ada suara urang nang kada suwah didangarnya.
“Lulululululululuu…, heeaaaa…!!”
Alan kapulingaan. Dadanya galugupan. Pahinakannya turun-naik sing hancapan kada mangaruan. Mati. Mati jua aku ni, damintu haja lagi nang ada di kupalanya. Wayahitu ti, antah matan di mana datangnya, bagagasutan di sakulilingan wadah inya badiri tahu-tahu hudah ada bapupuluh ikung manusia nang kada suwah diliatnya. Manusia ganjil, jar Alan dalam hati. Muhanya sabarataan pina baturing-turing kada batawas. Bacancut kain buruk nang kaya kain karung, tagal awaknya kada sing bajuan. Di kupalanya bababat kain habang.
Matan di gulu lacit ka dadanya bajuntaian aguk sing ganalan. Di aguknya tuti pina basusun bigi-bigian, gigi satua, wan palangan halus. Di pahujungannya bagantung taring macan atawa biruang. Ada mandau bagantung di pinggang. Tangan kiwa maingkuti sumpit, tangan kanannya mangacak tumbak nang sabarataan dicuncumakan ampah ka awak Alan. Matanya mandalit pina habang mambari takutan. Wayahitu Alan kaingatan lawan kisah patualangan Sir Alfred Wallace di rimba Borneo, batamu lawan urang Dayak Bukit di hutan-hutan padalaman Sarawak.
Ngayau? Antah kanapa, limbah manjanaki tagas bubuhan urang ganjil nang mangulilingi awaknya nangitu Alan taganang jua lawan kisah-kisah urang bahari nang suwah didangarnya pahin inya lagi kakanakan. Ujar kisah tuti, di unjut-unjut hutan Kalimantan nangini ada bubuhan urang Dayak nang katuju mangayau urang pandatang. Umai, Alan asa kada baawak lagi. Mati. Mati jua diaku. Damia haja nang ada di pikirannya wayahitu.
“Jangan, jangan, tulung aku jangan dingayau!”
Lantaran katakutanan, kada marasa lagi inya takamih-kamih di salawar. Tangan di angkatnya ka atas kaduduanya tanda manyarah. Babarapa kali jua inya baucap maminta ampun, tagal bubuhan urang nang mangulilingi awaknya nangitu pina kadada nang pahamnya lawan pamandirannya. Ada saikung baucap nang kaya manakuni inya, tagal Alan kada mangarti jua basa nangapa nang didangarnya. Sia-sia Alan handak badamai lamun basa nang digunaakan sama-sama kada dipahami. Handak mamakai basa isarat inya kada wani jua.
“Lulululululululuu…!!!”
Kada saapa bubuhan urang ganjil nangitu tunggal lingkangan baparak ampah ka awaknya. Limbah nangitu, sakintipan mata haja awak Alan hudah diragap urang baampat. Alan bagagah sambil kuriak-kurian minta lapasakan, tagal sasain inya bagagah sasain pisit urang maragap. Kaputingannya, Alan kauyuhan saurang. Kada kawa bagarak, kada kawa bakual-kual lagi.
Limbah tangan-batisnya dijarat kaduduanya, awaknya digantung di dahan kayu, ditandu urang badua nang kaya mambawa babi atawa minjangan kulihan bagarit. Alan kuciak-kuciak minta diturunakan, tagal bubuhan urang ganjil nang muhanya baturing-turing nangitu kadada nang pina marasnya handak malapasakan. Paampihannya Alan hinip saurang, manangis kada babanyu mata.
Hampai di kampung di bawah gunung batu kapur, malam nangitu Alan dimasukakan ka dalam kurungan kayu. Batis-tangannya paguni bajarat lawan tali kulipak kayu. Ada urang batalu nang manjagai inya kalu-kalu pina lapas. Tagal, dimapa akal inya handak lapas lamun batis-tangannya bakarut sing pisitan.
Isuk arinya, di halaman rumah panjang, awak Alan dijarat badiri di tihang kayu ulin. Limbah hampai wayahnya sing banyakan urang datangan. Tuha-anum, lalakian-bibinian, bagarumbung mangulilingi sambil manjanaki Alan nang bakarutan di tihang. Kada barapa lawas datang tutuha adat, pinanya kupala bubuhan balian, diiringi bapupuluh lalakian ganjil nang kaya diliatnya kamarian samalam.
Limbah balian tuha nangitu duduk basila mahadapi ancak wan parapin, kada saapa tadangar bubunyian mulai ditangkui. Liwar nyaring bunyinya, tagal bunyi mambari marma nang kaya mangariau maut. Limbah nangitu, sambil maingkuti tumbak sabilah saurang, bapupuluh lalakian ganjil tadi balalu batandik mangulilingi awak Alan nang hudah asa kada badarah lagi. Sasain hancap bubunyian ditangkui sasain hancap jua bubuhan lalakian nangitu batandik baigalan.
Tiwah? Baarti aku ni cagaran ditiwah? Balalu haja Alan kaingatan pulang lawan kisah Julak Sahrun bahari wayah inya lagi hahalusan. Ujar sidin, bahari ti ada urang kampung nang lagi mancari kayu garu di hutan suwah tatangkap bubuhan Dayak di padalaman. Malam arinya inya dibuat ka kurungan kayu, kada sasalisih wan nang dialami Alan malam tadi.
Tagal, ujar Julak Sahrun pulang, inya liwar bauntung lantaran ada urang lain nang kawa manulungi malapasakan. Lamun kada, jar Julak Sahrun pina bagidik, inya cagar ditiwah. Awaknya ditumbaki urang sambil batandik mairingakan bubunyian. Umai, Alan maginnya bapaluh dingin katakutanan limbah kaganangan lawan kisah Julak Sahrun nangitu.
“Tulung…, tulung…, tulung lapasakan aku…! Jangan…, jangan…, tulungi aku jangan ditiwah…!!” Alan bakaciak papar.
Mandangar Alan bunyi kuciak-kuciak kada karuan didangar, Tumai wan Irwan hancap masuk mandangi ka dalam kimah tarpal. Diliatnya awak Alan pina bagagah nang kaya urang kana jarat handak malapasakan.
“Pa…, Pa Maulana…, bangun, Pa! Bangun, Pa!”
Alan takulipik. Muhanya kalas pina katakutanan. Matanya lingas-lingas mancangangi ka kiwa ka kanan. Awaknya limbui lawan paluh dingin. Bajunya pina mambaap, bakah saawakan. Kada saapa, Toni lawan Pa Utar datang jua umpat manjinguki ka dalam kimah.
Limbah manjanaki anak buahnya takumpulan, Pa Maulana Jalaluddin—Supervisor Lapangan PT Meranti Jaya nangitu—lihum saurang pina kasisipuan. Ngayau? Tiwah? Dayak? Jadi aku tadi….
“Astaghfirullaah…,” Alan tadikir panjang.@